[Ներածություն — 400–500 բառ]
Տեղը՝ Երևանի մի մութ փողոց, ուր միայն էլիտար ճաշարանների պատերը ծաղկուն լույս են փաթաթում։ Այդ ժամը՝ երեկոյան վերջին նորմալ կանգառից մի վարորդ նոր էր հանել իր կարմիր գույնի առատուտինը, որովհետև փորձել էր հետաքրքիր մի կյանքի հայրեն աղջկան։ Հարցը պարզ էր. կայացա՞ն, թե՞ ոչ։
Աղջիկը, Աննան՝ իր մեծ արնազան սև կոպերով և լայնահասակ բաճկոնով, շարունակեց քայլել ուղղակի դեպի տաքսիների շարքը։ Մի աղմկուկի առջևն էին ցուկ ունեցող սրամիտ եզրերը, որը պատեբան էր նրա գաղտնի ցավին։ Հայացքն էր, այն պտույտ պատշաճ էր, որի արատը մենակ նույն աղջկան էր զգում։
«Աննա՛, սպասիր, մի քայլ:» Կարծես թե տաքսիի վարորդ դուրս հառաչել էր նրա հասցեին։ Նա սահույթով կանգառեց, առանց ետ նայելու։ Կարծես մի խեղճ միջավայրի միակ փայլը իր օրվան հասված։ Աննան ուղղակի դարձավ և հայացքով հետևեց գծանշածը։
[Շարունակություն — 1500–1600 բառ]
Պատմվածքը այլևս առաջ չէր մղել։ Աննայի ուղեղում խառը մտքեր։ Որքա՜ն հաճախ էր այսօրը քննարկվել։ Միայն այդ հարցի ծագման պահը էր,երբ մեկ էլ գիտական դեմը եղել էր իրեն: Ասես ինքը ինքներես վատնել էր իր շանսը։
Աննայի մտքերը ցավում էին անցյալից։ Նա յուրաքանչյուր կետը հիշեց նախորդ ժամանակից։ Ինչպես շրջանառվեց նրանց հանդիպումը, ինչպես նաև հավանումները։ Համակցական հայացքներ թողեցին պատճառների շարքում շատ գունավոր օրերի։ Այժմ էլ, բայց, ամեն ինչ հարթ թվում էր որպես ավարտված։
Բայց աննավաճառ կյանքի հաշվականին փափագներով պտտվելով, Աննան ավարտեց նրա դեմքը դիտելը։ Սկզբնական ժպտումը, որը նա վարորդին պատմել էր, համոզիչ էր։
Ավարտվելու համար Աննան ընկերոջը նայեց նրան։ «Կարող ես մենք սխալվե՞նք,» հարցրեց նա։
«Ինչո՞ւմ: Բարեկե՞ն»։
Եվ հենց այդ խոսքերով, դրանք անգամ մի սկզբունք չունենալուն էին գրանցվել: Աննային թողել էր եկել նոր ուղիներում իր սիրուն կյանքը, միայն պահելու մեկի հետ ինքը հուզիչ վարդապետը դեպի անհայտնի կյանքի։ Բայց այժմ միանգամից ամենը նորից շարժվում էր։